Ağrı’da yaşayan Umut Işık, 20 yıl evvel bir trafik kazasında babası ölünce Adana’daki annesinin yanına geldi. Bu sırada annesini de kaybeden Işık’ı üvey babası 14 yıl evvel meskenden kovdu. 1 yıl boyunca Adana Numune Hastanesi bahçesinde kalan Işık’a bir hemşire yardım ederek Umut Konutu’na yerleşmesini sağladı.
‘O HEMŞİREYİ GÖRMEK İSTİYORUM’
Umut Işık, “Babam Fevzi Işık kaza sonucu vefat edince Ağrı’dan annemin yanına Adana’ya geldim ve 20 yıl onunla bir arada yaşadık. Annem vefat edince üvey babam beni dışarı attı. 1 yıl Adana Numune Hastanesi bahçesinde yattım. 2008 yılında bir hemşire ile tanıştım ve hemşire sayesinde buraya geldim. Tanıştığım hemşire Fatma Eroğlu benim hayatımı değiştirdi. Umut Evi’ne yerleşmemi sağladı. Devletimizden Allah razı olsun. Bana burada hem analık hem de babalık yapıyor. Benim ailem devletim, ben bunları inkar edemem. Buradaki hocalarıma hoca demeye utanıyorum. Zira bana babalık yapıyorlar. Benim bir yerim ağrıdı mı çabucak hocalarıma söylüyorum. Onlar da çabucak hemşirelere söylüyor ve benimle ihtimamla ilgileniyorlar. Umut Meskeni bana umut oldu. Artık o hemşireyi çok görmek istiyorum. Onu çok özledim çok düzgün bir insan. Allah ondan razı olsun. Aksaray’a gelirken bana sarılıp ağlamıştı” dedi.
‘KURUMDA HERKES ONU ÇOK SEVİYOR’
Umut Meskeni özel eğitim öğretmeni Arif Yıldırım, şunları söyledi:
“Umut Konutları, rehabilitasyon merkezinde kalan bireylerin toplumsal hayata adapte olmaları ve kendi bağımsız hayatlarını kazanabilme ismine uygulanan bir proje. Umut ve onun üzere 11 kişi, 2 umut konutunda kalıyorlar. Umut Ağrı’da doğmuş ve babası vefat edince annesi öteki bir evlilik yapıp Mersin’e yerleşmiş. Orada annesi de vefat etmiş. Üvey babası Umut ile geçinemiyor ve onu sokağa atıyor. Umut, Mersin’den Adana’ya geliyor ve orada hastanenin bahçesinde kameriyede kalmaya başlıyor. Sağ olsun bir hemşirenin fark etmesi ile Aile Toplumsal Siyasetler Bakanlığı’na müracaat ediyor. Kendisinin fizikî olarak bacaklarından rahatsız olduğu için rapor alınıyor ve bizim kuruma yerleşiyor. 2009 yılından bu yana kuruluşumuzda kalıyor. Okuma yazma biliyor ve kendi işlerini yapabiliyor. Bunun yanında çok hoş müzik ve türküler söylüyor. 10 yıldır beraberiz çok kıymetli bir insan ve onun sesi ile burada biz can buluyoruz. Kulaklarımızın pası siliyor. Kurumda herkes onu çok seviyor ve sevmeye de devam edeceğiz.”
